Juliëtte

Juliëtte.

Even een ander soort berichtje, lang zitten twijfelen of ik het wel of niet zou plaatsen. Na overleg met moeder Sanne, besloten dat Juliëtte een plekje verdient op mijn website!

De blijdschap en het verdriet liggen zo dichtbij elkaar, dat mijn keel dicht zit van emotie.

Ik mocht in April een prachtige moeder fotograferen, Sanne moest nog een paar weekjes en dan zou haar 3^de dochter geboren worden. De zwangerschap verliep niet heel soepel, maar als het wondertje straks op haar buik lag, ze had het er allemaal voor over. Vaak doe ik een vriendschap verzoek op facebook, zodat ik de modellen kan taggen op mijn bedrijfspagina, zo ook nu. Daardoor begin Mei, het blijde nieuws, ja hoor een prachtige dochter geboren, Juliëtte. Natuurlijk reageerde ik ook op dit berichtje wat zij beretrots op facebook had geplaatst!   Van harte gefeliciteerd!! Wat een plaatje!

Ik denk een dag of 6 later viel mijn oog, op mijn tijdlijn op een volgend berichtje van Sanne. Zij waren na 2 dagen naar het ziekenhuis gegaan, daar waren zij bezig met heel veel onderzoeken, het ging niet goed met de kleine meid, wisten niet hoe het allemaal zou gaan verlopen, ze zouden veel in het ziekenhuis zijn. Omdat ik vrijwilliger ben van de Stichting Earlybirds, ben ik regelmatig aanwezig in het ziekenhuis, op de NICU. Dus bij mij kwam het idee op, dat het misschien fijn zou zijn voor deze ouders (net als de ouders van Earlybirdtjes) om foto’s te hebben van deze moeilijke periode in het ziekenhuis, doordat ik wist hoe slecht de lichtomstandigheden zijn kon ik, dacht ik toen, misschien wat voor ze doen. Dus ik een messenger berichtje gestuurd. Er moest even overlegt worden, maar inderdaad ze wilde graag dat ik kwam. We zouden in het weekend afspreken, ik had ruimte in de agenda en kon mij makkelijk aan hun aanpassen. (Naïef als ik was, ik dacht net als veel van de Earlybirds kindjes, Juliëtte ligt een periode in het ziekenhuis, wordt beter en mag naar huis).

Vrijdag krijg ik een telefoontje van de moeder, met heel veel emotie in haar stem, verteld ze mij dat ze ontdekt hadden, wat er met haar kleine meid was, ze had een tumor op haar hersenstam, kon niet beter gemaakt worden, dat Juliëtte binnen korte tijd zou komen te overlijden (SLIK). Of ik misschien de volgende dag al foto’s wilde maken. Poeh… dit had ik echt niet aan zien komen… daar stond ik met mijn grote mond, (ik kom wel even foto’s maken in het ziekenhuis) maar natuurlijk kom ik. Zaterdag ging ik op pad, lood in mijn schoenen… Aangekomen in het ziekenhuis zou ik bij de lift op de moeder wachten, er kwam een oma langs lopen, dit bleken de oudere kindjes van de moeder, waar ik voor kwam, en oma nam mij mee naar de goede afdeling. Daar kennis gemaakt met de vader en wat andere familieleden. Iedereen zou die dag naar het ziekenhuis komen, alle opa’s en oma’s overgroot opa en oma’s. De broers en zussen van de ouders. Wat een onzekere tijd kwam er aan.

De kleine meid, hoe lang had ze nog, wat waren de verwachtingen, uren, dagen, weken…. Hoe lang mochten deze ouders hun kleine meisje nog bij hun houden?

De hele dag heb ik foto’s gemaakt, van alle familieleden bij de klein dappere meid. Een lange dag, met veel emotie, en nee natuurlijk heb ik het ook niet drooggehouden, ik ben ook maar een mens. Niet wetend hoe het allemaal ging lopen, heb ik mijn diensten aangeboden, voor de aankomende periode, mocht er ergens behoefte zijn aan foto’s laat het me maar weten, zo verliet ik het ziekenhuis.

Een kleine week later heb ik weer contact met Sanne, ik heb de foto’s doorgestuurd. En de lieverd (ze had echt wel wat anders te doen dan hier aan te denken) had mij een bos bloemen gestuurd. Dus een appje, om te bedanken, te vragen hoe het nu was. En nogmaals aangegeven, dat ze echt moest laten weten als ik wat kon doen. De kleine meid was thuis gekomen, met 24uur verzorging, om de laatste dagen bij haar familie thuis te zijn. We zouden samen met haar grote zussen nog wat foto’s maken. De kleine meisjes zijn te jong om het zich later te herinneren, het zou fijn zijn om in huiselijke sfeer nog foto’s te hebben. Dus voor vrijdag morgen 9 uur afgesproken.

Maar toen om 6,00uur een vreselijke app….

Goedemorgen Marjolijn, Helaas is Juliëtte vannacht overleden. Wij moeten heel veel regelen. Ik stel voor je te bellen zodra ik meer weet, Lieve groet.

Tjee, poeh… wat ging er een hoop door me heen, wat is dat snel gegaan…..wat een verdriet…. Wat moet ik nu, ik wacht even en bedenk wat moet ik doen….

Ik stuur haar een antwoord: Ik ben sprakeloos. Ja, bel me maar.

Een uurtje later stuurde ik: Ik kan jullie kant op komen hoor.

Weer wat later stuurde ik: Ik heb mijn klant van half 11 verschoven, Laat maar weten hoe laat het schikt, advies van een collega om niet te lang te wachten, i.v.m. de staat van het kleine lichaampje… je wilt daar helemaal niet mee bezig zijn, maar dit was de realiteit.

Na wat contact met Sanne wist ik dat Juliëtte voor onderzoek naar het ziekenhuis moest, en dat we pas de dag erna konden fotograferen, nog een dag langer met een blok in mijn maag, maar voor de ouders is alles veel erger, ging er steeds door mijn hoofd.

Zaterdag overdag stond ik (wat een contrast) op de geboortemarkt, om mijn werk te promoten, tja die afspraak kon ik echt niet afzeggen en daarna door naar dit gezin.

Wat zou ik aantreffen, zou ik er tegen kunnen, kan ik mijn tranen bedwingen… met een hartslag van 300 (daar leek het op) kwam ik bij het wiegje. Wat lag zij daar mooi. Een prachtig meisje, niet met allerlei slangetjes zoals in het ziekenhuis, maar een plaatje om te zien. Ze kon zo haar oogjes weer open doen… was dat maar waar……

Voor mij was het fijn dat ik de hele familie al had leren kennen, daardoor voelde het een soort van vertrouwd. Ik had nog nooit op deze manier foto’s gemaakt, en ook nog niet eerder te maken gehad met een kind laat staan een baby die overleden was.

Op de terugweg in de auto dacht ik, dat heb ik goed doorstaan, het was me raar genoeg meegevallen. Tot dat ik de foto’s in de computer stopte en de beelden moest bewerken… toen kwamen de tranen, nog elke keer dat ik er naar kijk zit het me hoog.

Een veel sterkte en kracht om dit leed te dragen, lijkt te mild, wat kan je deze ouders wensen …. Ik heb er geen woorden voor… ik heb gedaan wat ik kon….. Rust zacht lieve Juliëtte!

Juliëtte

3 mei 2016  *  20 mei 2016

Sanne heeft zelf ook een blog geschreven, als je het wilt lezen klik hier.

http://www.mamaplaats.nl/blog/een-leven-zonder-jou

Zwanger * Geboorte * Newborn  * Lifestyle  * Fotografie Marjolijn de Graaf