Ziekenhuisreportage Wilhelmina Kinder Ziekenhuis (WKZ) Utrecht
Ziekenhuisreportage Wilhelmina Kinder Ziekenhuis (WKZ) Utrecht
Via het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis in Utrecht kreeg ik een aanvraag voor een ziekenhuis reportage voor Luuk zijn ouders, deze ouders verdiende het om even de zorgen opzij te zetten, even te genieten van een momentje samen zijn als gezin.
Aangekomen in het ziekenhuis stonden papa en mama te praten met een arts. Aan de gezichten kon ik zien, dat het geen goed gesprek was. Even later bleek dat ook wel, want na de operatie op vrijdag hadden de darmen van Luuk zelf weer op gang moeten komen, maar dat was nu Maandag, nog helaas niet het geval…. Weer die teleurstelling ….Op het moment dat ik aan kom in het ziekenhuis, was op de moment Luuk net in slaap gevallen. En omdat hij weinig sliep, dronken wij eerst even een kop koffie. (Dit doe ik graag eerst even om wat kennis te kunnen maken). Tijdens de koffie, werd ik een beetje op de hoogte gebracht van zijn en hun verhaal… pff…. Wat moeten mensen soms toch veel meemaken. Wat een onzekerheid telkens weer..
Luuk was nu 7 maanden oud. Hij is thuis geboren, na een goede zwangerschap, helaas bleek na 24 uur dat de ontlasting uitbleef en dat hij bleef spugen. Hij was 48 uur oud toen hij met de ambulance van Tilburg naar Utrecht gebracht werd. Hij moest worden opgenomen, om te zien wat er aan de hand was. Als de eerste stoelgang van de pasgeborene (meconium) een darmverstopping veroorzaakt, spreken we van een meconium ileus. Na onderzoek bleek, dat de dikke darm niet ontwikkeld was en dat de dunne darm niet verbonden was met de dikke darm. Luuk is naar huis gekomen met een stoma en een fistel. Thuisgekomen moest zijn darm 2x per dag worden getraind, wat erg intensief was, veel verpleegtechnische handelingen bij je kleine baby… Dagelijks thuiszorg over de vloer. En dan nog de problemen met het stoma en de vele lekkages.
Kort daarna kreeg Luuk de diagnose CF ( Taaislijmziekte) Luuk groeide niet goed, er waren problemen met de stoma, deze werd daarom opgeheven. Na de opheffing van zijn stoma, ging het 3 maanden goed, Luuk was erg blij en hij groeide goed. Eindelijk kregen zijn ouders en ook de mensen om hen heen er weer vertrouwen in. Het leven begon weer een beetje normaal te worden. Tot het moment dat Luuk een halve dag niet poepte en flink ging spugen… wisten zijn ouders genoeg en konden weer terug naar Utrecht. Weer een grote teleurstelling het gezin stond weer op z’n kop. Weer inchecken in het Ronald McDonald huis. Daarna is hij weer geopereerd en werd er 30 cm dunne darm verwijderd ook toen verliep het niet zoals gewenst en waren er complicaties na de ok, koorts en bloedingen. Afgelopen vrijdag is hij opnieuw geopereerd, de dag dat ik er was, lagen zijn darmen nog stil…. Waar gehoopt werd dat zij weer aan de gang zouden gaan.
Luuk heeft in zijn korte leventje 3 keer een grote operatie gehad en is 6 keer onder narcose geweest. Steeds hopen zijn ouders dat het de laatste keer is, want je eigen kindje onder narcose zien gaan is zo pijnlijk…
Waarom wil ik dit verhaal vertellen?
Waarom wil ik dit verhaal vertellen? Omdat er zoveel ouders met hun kindje in het ziekenhuis verblijven. Het is niet voor iedereen vanzelf om een gezond kindje te krijgen, er gaan heel wat zorgen voor deze ouders nog komen, ik wil ze met deze reportage een hart onder de riem steken. En wens hen heel veel kracht in deze tijd van zorgen en angst! En dat zij met plezier terug kunnen kijken naar dit uurtje even samen te zijn, even die zorgen aan de kant. En focus op de liefde!! Wat een knappe knul had ik voor mijn lens, met een grote glimlach keek hij mij aan. En wat een lieve ouders, die samen de schouders er onder zetten.
Lieve groet, Marjolijn
Reactie van de ouders na de foto’s:
Na de preview kreeg ik de eerste reactie:
Ik kan naar de foto’s blijven kijken. we zijn er super blij mee, ik weet echt niet hoe ik je moet bedanken. Maar echt suuuuuper bedankt. Wat jij doet is echt bijzonder mooi!!
Na overleg over de blog kreeg ik deze tweede reactie:
Ik kan echt niet beschrijven hoe blij we met de foto’s zijn. Ze hangen op z’n kamer en showen ze aan iedereen. Ook zeggen we tegen de verpleging en aan de pedagogische medewerkers dat ze dit iedere ouder moeten aanbieden. Het lijkt zoiets kleins een paar foto’s… Maar het is zoooooooo veel waard!