Poging 1 Brons

Ik wil jullie meenemen in mijn activiteiten om te groeien als fotograaf…

Afgelopen April van (2023) organiseerde  Master Photographers Network een beurs. Ik had deze organisatie al vaker gezien met een stand op een andere beurs en mijn interesse was er al vaker, maar ik had een beetje een idee, dat dit voor mij een te hoog gegrepen doel was. Aangezien ik hier en daar nog wel wat onzekerheden heb… wie ik? Ja, zeker ik….

Maar de beurs was vrij toegankelijk voor de vakfotograaf, KVK inschrijving was de lat. Dus ik ging… Een hele dag werd ik verwend met leuke en interessante sprekers. Aan het einde van de dag, na ook een aantal fotografen van het MPN te hebben gesproken… ging het kriebelen.. zou ik dan toch? Weet je, ik houd wel van spontaan ergens inspringen, dus ik deed het… ik werd lid! En spannend was het, toch echt wel hele goede fotografen horen bij deze club… en ik ging daar ook naar toe… wat zouden ze van mijn werk vinden, is het wel goed genoeg, bij de info-avond vertelde ik dus dat ik wel last had van het imposter syndroom, schrijf je dat zo?  Het betekend zoiets als dat je bang bent dat je je groter voordoet dan je werkelijk bent… en dat je dan door de mand zou vallen… maar ja… de stap had ik genomen. Dus nu doorpakken, in het diepe springen en kijken hoe ver je kan zwemmen. Ik mocht meteen mee naar een weekendje Ameland, een geweldig weekend met leuke foto-opdrachten, maar belangrijker nog, ik leerde deze groep mensen kennen, heel normale ( soortgenoten) mensen met een talent, dat wel. En ik voelde mij tussen hen heel erg thuis.

Bij het MPN moet je voor je lidmaatschap wel werken, je moet binnen twee jaar opgaan voor een kwalificatie Brons. Een serie foto’s 10 stuks om precies te zijn. Deze serie wordt door een internationale jury beoordeeld, en met een 7 of hoger haal je je Brons Master. Omdat ik in April lid werd, kreeg ik een extra kans om te kwalificeren, ik dacht die moet ik maar aangrijpen, dan weet ik meteen of ik lid kan blijven en een extra kans leek mij dan superfijn.  En zo ging ik dus aan de slag, een serie van 10 foto’s moest ik leveren. Ik kreeg de mogelijkheid om 2 coaches uit het netwerk te vragen om mij te helpen. Ina en Martin wilde dit wel. En kwam ik op het idee om met muzikanten mijn serie te maken. Ik wilde hen in hun natuurlijke habitat fotograferen, gewoon in hun eigen huis, tuin of plek waar zij zich begeven.

Ik zelf was heel enthousiast over dit onderwerp, alleen op advies van een van mijn coaches was het minder goed als serie neer te zetten voor de jury en kwam het advies om een ander onderwerp te kiezen. Omdat ik toch wel graag wilde slagen, koos ik voor 10 meiden van 10 jaar en begon ik aan een nieuwe serie. Na het fotograferen van 5 van de 10 meiden kreeg ik te horen dat ik een andere studio zou krijgen, waardoor ik de serie op deze manier niet kon afmaken.

Dus wat zou ik nou doen, deze serie kon ik met dit licht niet afmaken, simpel omdat ik deze verlichting met daglicht zoals dat in de studio in Utrecht is niet in de nieuwe studio kon maken.. dus serie 3 moet bedacht worden… want ik wilde nog steeds graag op gaan voor mijn brons….

Alleen hoe valt het licht in de nieuwe studio, heel veel ramen, en nog veel uit te zoeken… en een ander probleem… mijn tien meiden van 10, het thema van mijn serie, waren ondertussen ook 11 geworden… sommige dan.. daar ging mijn idee… ik weet, niemand kon dat zien hoe oud ze waren, maar ik wist het zeg maar…

Dus ik vroeg Fleur die ik vaker voor de lens heb, om voor mij als soort van schetsboek mijn ideeën van de nieuwe werkplek uit te kunnen denken.

Waar komt mijn licht vandaan, wat kan ik met de ramen die er zijn, wat wil ik laten zien. Deze serie liet ik aan mijn coach zien, en ik kreeg met een heel veel nuttige tips waar ik op kon letten voor de definitieve serie… maar wie ging ik vragen? Toen had mijn dochter 3 vriendinnen te logeren en ging er een lampje bij mij branden… dus ik vroeg, hoeveel vriendinnen heb jij eigenlijk… wij tellen en kwamen op 10, nou dat was mooi, nu nog vragen of ze mee wilde doen… en of het mocht van hun ouders en allemaal JA, ze vonden het superleuk om mee te doen. En zo begon ik weer aan een nieuwe serie. Als eerste kwamen Laura ( mijn dochter) en Lotte. BFF sinds groep 3, en giebelkonten eerste klas… maar dat wilde ik niet laten zien… Deze foto schoot ik als eerste, nog onbewerkt maar dit was het… het ongemak van de puber meiden, dat wilde ik laten zien.

En daarna heb ik gedurende twee weken alle meiden gefotografeerd. Na veel contact met mijn coach geprobeerd om de juist keuzes te maken om tot een sterke serie te komen. Alle beelden moesten op 40x50cm geprint worden en opgeplakt. Wauw dat ziet er dan ook echt gaaf uit!

En toen moest ik 4 november voor de jury verschijnen vijf steengoede internationale fotografen.. die naar mijn werk gingen kijken om te zien of ik Brons gecertificeerd kon worden. Daarvoor had ik een 7 als eindcijfer nodig.. Echt zenuwslopend kan ik je vertellen. Eerst kijken ze naar je werk, zonder dat je erbij bent, en daarna wordt je de ruimte in gevraagd. Om dan te horen wat zij ervan vinden… na een aantal positieve woorden… een je bent helaas niet geslaagd…

Dat is niet grappig kan ik je vertellen, ik had een 6,7 en kwam daarmee dus 0,3 punten te kort… dat is balen. En dat heb ik echt wel even gedaan… balen… maar toen kwam het besef hoe dicht bij ik was. Ik… die de eerste kans voor het kwalificeren meteen gepakt had, wetende dat ik dit dus in een veel kortere tijd moest doen, ik die 3 keer opnieuw begon, en dus pas in de nieuwe studio in september aan deze laatste serie kon beginnen… ik was er maar 0,3 van verwijderd. En heel eerlijk dat is dus best heel goed!  Het aankomende jaar ga ik weer bezig met het kwalificeren voor het MPN, ik ga een steengoede nieuwe serie maken, en volgend jaar daadwerkelijk een 7 of hoger halen.

Waarom deze blog? Zodat jullie kunnen lezen waar ik allemaal mee bezig ben, de onzekerheden, de groei de mogelijkheden en omdat ik toch trots ben op deze series.

Lfs Marjolijn