Pauline verteld..
Gezinsfotografie, verteld door Pauline.
Een blog geschreven door Pauline, een persoonlijk verhaal wat verteld mag worden.
December 2018 werd ik ineens getagd door vrienden en familie in een bericht over een gezinsfotoreportage, die te winnen was bij Fotografie Marjolijn de Graaf, via Facebook. Allemaal lieve dingen werden er gezegd maar degene die mij kennen weten dat voor de camera staan niet mijn ding is. Jarenlang kamp ik met overgewicht en het laatste wat je dan wilt is op een foto zien wat gevoelsmatig niet bij je past. Dat is ook precies hoe ik mij altijd voelde. Ik kon voor mijn gevoel alles en had er weinig moeite mee. Dacht ik…
2 jaar geleden moest het roer om, gezondheidtechnisch kon dit niet door. Ik heb een zeer strikt therapie traject gevolgd van een jaar. Daarin heb ik een hoop kunnen verwerken en plaatsen wat ik eigenlijk altijd maar weg wuifde of niet wilde zien. Maar met als hoofdonderwerp een overeetstoornis waar echt aan gewerkt moest gaan worden. Die door verschillende gebeurtenissen in mijn leven en mijn leefstijl zeer groots was. Gelukkig heb ik in dat jaar door veel lieve, duidelijke mensen om mij heen veel kunnen bereiken. Mijn eetstoornis zal nooit geheel weg gaan. Ik zie hem als een gek monster, die graag de overhand wil. Maar die ik gewoon de “baas” moet zijn en omdat ik weet dat hij er nu is, ik hem nu ook herken als hij er is. Win ik dit altijd… nee! Maar… Ik kan trots zeggen dat ik het vaker van hem win dan dat ik deed. Dit is waar ik de therapie dan ook mee afsloot. Ik was Pauline, gewoon Pauline.. en die vond je leuk, of niet. En dit is wat ik ben en wat bij mij hoort.
Maar mijn buitenkant matchte gevoelsmatig nog niet geheel met mijn binnenkant. Mijn hoofd was immers deels al weer op orde gesteld. En hoe graag ik op een verantwoorde manier hier aan wilde werken. Dit lukte mij niet alleen, genoeg afvalpogingen gedaan die telkens slechter uitpakte dan dat ik eraan begon. Eind 2017 meldde ik mij dan ook aan bij het NOK ( Nederlands Obesitas Kliniek) een mega grote stap, maar een stap die echt genomen moest worden. Een stap waarvan mensen denken dat het een makkelijke weg is, maar echt niet is. Er komen dingen bij kijken, er zijn complicatie’s die kunnen optreden die je liever echt niet hebt, en je leven wordt echt verplicht omgegooit. Het is een keus waar je helemaal achter moet staan en half werk heeft hier geen zin. Dan sta je namelijk echt achteraf te kijken wat je gedaan hebt. In april 2018 was het voor mij het moment dat ik geopereerd ging worden. Dat mijn levenstijl en gewoontes voor echt omgegooit zouden gaan worden.
Ik ben nu een jaar verder en in een jaar kan heel veel gebeuren. Ik heb meer energie, niet meer halverwege de dag hopen dat je even mag bijtanken met een uurtje plat (wat vaak nog niet eens genoeg was, want ik was zo moe dat wakker worden vaak gewoon niet ging en ik beroerder opstond dan dat ik daarvoor uitgeblust ging liggen). Ik heb geen pijn meer in mijn lichaam, al het gewicht dat op mijn gewrichten begon te werken was snel verdwenen door het afnemen van de kilo’s in de eerste week. Ik had lichte slaapapneu, dit was binnen 2 weken volledig verdwenen. Waardoor ik dus beter sliep en minder vermoeid wakker werd en mijn man zo nu en dan checkte of ik het nog wel deed nu ik geen geluid meer maakte tijdens het slapen. Ik werd een leukere moeder, niet alles was mij teveel. Ik vind het nu niet erg om gekke posities aan te nemen omdat Mart ( mijn zoon) vind dat je best een been en een arm in de lucht kan steken terwijl de andere de grond moeten raken. Ik durf door een speeltuin heen te gaan. Op een schommel te gaan zitten, van een glijbaan te gaan(als dit echt moet, haha) en wat meer. Maar… waar dit hele verhaal naartoe gaat… Ik durf ook weer op de foto! Ik vind mijzelf weer waard naar gekeken te worden zonder te denken dat mensen hier gelijk een oordeel over kunnen hebben. En als ze dit hebben, dat ze dat dan ook zeker moeten hebben, zonder dat dit mij gelijk een kreukel in mijn zelfbeeld geeft. Ik zie een nieuw persoon die er mag zijn!
En ja, dan vind ik foto’s maken nog steeds spannend en zie ik ook op een foto wat je niet wilt zien. Maar dan ben je bij Marjolijn aan het goede adres, ze stelt je op je gemak. En de sfeer tijdens de shoot is echt heel fijn. De onzekere kant vervaagd snel, en die camera went wel een beetje! Marjolijn had een pittige taak. We zijn een gezin waarvan alleen Mart elke foto “rockt” die gemaakt wordt. Maar… Het is haar ook gelukt om mij en mijn man erbij als liefdevol gezin op de foto te krijgen. En pakte ik daar gelijk ook nog even mijn dagelijkse beweging bij met een mooie boswandeling. Een goed gesprek, knuffelsnoepjes spelletjes en veel plezier. Ik vind de foto’s geweldig geworden. Nooit gedacht, wel gehoopt dat we er zo goed vanaf zouden komen.
Ik hoop dat deze foto’s mijn houvast zijn. Dat ze mij blijven laten zien hoe goed en fijn ik mij nu voel. En dat ik (hopelijk) niet meer terug zal vallen in al mijn oude gewoontes om mij dit gevoel gewoon te gunnen!Ben ik waar ik nu wil zijn? Ik heb zeker nog doelen. Maar die doelen mogen zich op lange termijn waar maken. Ik heb meer rust gevonden en niet overal zit die grote druk meer achter.
Lieve Marjolijn, bedankt voor het aannemen van deze uitdaging en de super mooie foto’s! Mart zegt dat hij het super leuk vond en dat hij het leuk vond om met je te mogen spelen. De hamburger spelen vond hij toch wel echt het aller leukste. En ik gok die knuffelsnoepjes het lekkerste! ;) Ze zullen ons een mooie herinnering geven als we ernaar terug kijken!
———————————————————–
Ik mag niet alleen het verhaal van Pauline met jullie delen, maar ook de foto’s. Ik laat een paar bladzijden uit haar album aan jullie zien. Wat een stralende vrouw hé! Laten jullie een reactie voor haar achter?
Denk jij nu, dat wil ik ook? Neem dan snel een kijkje op de informatiepagina over gezin en familiereportages , dan gaan wij ook samen een gezellige wandeling maken!