Julian en Jesse
Hoe gaat het nu met….?
Hoe gaat het nu met Julian en Jesse, ik schrijf vandaag mijn laatste blog over Julian en Jesse, ik schreef jullie eerder over de geboorte en de eerste paar weken in het ziekenhuis, ook hield ik jullie op de hoogte via berichten op Facebook. Maar vandaag op Wereld Prematuren Dag, wil ik graag het verhaal verder vertellen en afsluiten, om Maaike en Ramon en Julian en Jesse uit de schijnwerpers te halen en de rust te geven die zij ook nodig hebben, om een “normaal” gezin te kunnen zijn. Dit betekend zeker niet dat ik ze niet meer zie, of dat ik niet meer zal knuffelen met deze mooie mannetjes, maar het (mijn) fotografie verhaal stopt.
Mijn terugkijk …..
Mijn terugkijk op de afgelopen maanden. Ik kwam voor mijn vrijwilligerswerk voor Stichting Earlybirds, al veel vaker op de NICU in het WKZ, maar nog nooit heeft het me zo geraakt als op die dag, die dag in Juni, wat we zo niet gehoopt hadden was toch waar. Julian en Jesse werden geboren na een zwangerschap van 26 weken. Op deze geboortedag ben ik naar hen toegegaan, om de jongens te fotograferen, want wat is de toekomst onzeker, hun geboorteverhaal kunnen jullie op de eerdere blog lezen. Maar wat ik mij pas later besefte, dat mijn werk voor Earlybirds zo veranderd is veel intenser, met nog meer begrip. Ik kende de verhalen en leefde echt wel met die ouders mee, maar deze ouders, de ouders van Jessie* en Tess* en Julian en Jesse deze ken ik, ik ken deze kinderen ik kon het nu zo dichtbij voelen, dat voor altijd dit mij ook getekend heeft, nee natuurlijk waren het niet mijn kinderen daar in het ziekenhuis, maar wat heb ik met hen meegeleefd, elke 2 weken was ik wel in het ziekenhuis, een enorm hoogte punt was de eerste keer in bad, ze waren toen 5 weken oud.
Elke week kreeg ik de vrienden en familie update hoe het met de jongens ging, met tussendoor mijn eigen contact met Maaike. De verhuizing van het WKZ naar het Diak, wat was het spannend, ook in het Diak ben ik een aantal keer wezen fotograferen, ze mochten daar aan de borst en wat deden ze het goed. Elke keer als ik ze zag, was ik zo trots. Ik had regelmatig, eigenlijk dagelijks contact met Maaike, even een fotootje via de whatsapp. Even kort contact even horen hoe het met de ventjes was. De keren dat ik foto’s maakte stuurde ik deze in een filmpje naar haar toe, en elke keer was ze een beetje boos op mij, omdat ik haar weer liet huilen door de mooie foto’s. Lieve berichten gingen er tussen ons heen en weer, en ook ik heb regelmatig een traantje gelaten.
De dag dat ze naar huis mochten.
En de dag dat ze naar huis mochten, natuurlijk was ik daar, stond ik hen op te wachten, en kwam de ontlading, de mannetjes waren thuis. Wat een moment om bij hun te mogen zijn, dat ik dit met hen mocht delen. Daar in hun eigen thuis. Heerlijk in hun eigen box…. helaas was dit van korte duur, Julian had een terugslag en moest toch weer naar het ziekenhuis.
En dat geeft de zorg aan die er is voor een prematuur. Julian en Jesse zouden nu ongeveer 7 weken zijn. Maar ze zijn er al ongeveer 5 maanden. Maar de ontwikkeling is die van een 7 weken oude baby, maar soms ook weer niet, dat is niet te bevatten.
Op dit moment kunnen we zeggen het gaat goed met ze. Ze doen het goed, ze groeien, ze ontwikkelen zich. Ze groeien op in een heel liefdevol gezin, met een lieve familie en vriendengroep, ik wens ze alle geluk van de wereld toe! En stiekem ben ik gewoon een beetje, Tante Marjolijn ;)
