Hoe is het nu met…

Hoe is het nu met Charlie en Liam?

Ik was eind juli in het WKZ voor de Earlybirds reportage bij Charlie en Liam, geboren met 24,5 weken zwangerschap, toen 2 weken oud.

Daarover kunnen jullie lezen in de eerdere blog. Gister was ik in het Antonius in Nieuwegein. En kwam ik mama Annemieke en papa Victor weer tegen, toevallig eigenlijk omdat ik ook daar was voor een Earlybirds reportage. Daar zal ik op een ander moment nog een nieuwe blog over maken. Maar waarom schrijf ik weer over Liam en Charlie? Heel eerlijk, ik was onder de indruk en geraakt. In de wiegjes zie ik 2 heerlijke mannetjes liggen, wat zijn ze groot geworden 4000 en 4300 gram.

Ik ben even in gesprek met de ouders en lees de zorgen in hun gezicht. Ik vraag hoe het hun vergaan is, sinds juli. Het is geen verhaal zoals de meeste van de vroeggeboren Earlybirdjes die ik eerder had gefotografeerd. De meeste die ik gefotografeerd heb, gingen voor de uitgerekende datum lekker met papa en mama mee naar huis. Bij deze jongens, nu 39 weken omgerekend, is het nog niet bekend wanneer ze mee naar huis mogen. Er is zoveel gebeurd in de weken na mijn komst in het WKZ. Gelukkig groeien ze goed, ook hun hersentjes en darmen zijn goed, maar beide mannen hebben problemen met de longetjes.

Omdat Liam en Charlie extreem vroeg geboren zijn en daardoor lang beademing nodig hebben gehad, zijn hun longen erg beschadigd. Dit maakt dat ze nu nog ondersteuning nodig hebben. Ze krijgen met zuurstof verrijkte lucht in hun neus geblazen, optiflow. De ademhalingsbewegingen doen ze zelf maar ze krijgen nog een beetje hulp van de machine. De komende weken gaan de artsen proberen om de hoeveelheid zuurstof stapje voor stapje af te bouwen. Ze mochten vorige week verhuizen naar het Antonius, dat is een stap vooruit, een stapje dichterbij huis, maar nog niet naar huis.

Ik heb gevraagd of ik hun verhaal via mijn blog verder mocht vertellen, ook weer voor de bewustwording. Met prematuur geboren kinderen, is elk klein stapje een mijlpaal. Op dit moment wordt er ook geprobeerd om de sonde af te bouwen. De jongens drinken nu 1 a 2 keer per dag een kwart fles. Omdat ademhalen voor Liam en Charlie heel zwaar is en daardoor veel energie kost, is drinken een stukje moeilijker dan bij de meeste kinderen. Gelukkig zijn de mannetjes heel fanatiek en drinken ze elke dag een beetje meer.

Wanneer Liam en Charlie naar huis mogen is nog onzeker. Het liefste sturen de artsen de jongens naar huis zonder sonde en zonder zuurstof. Ze weten echter ook dat, met de schade die de jongens hebben aan hun longen, het afbouwen van de zuurstof erg lang kan duren. Soms is het dan beter om de laatste afbouw thuis te doen. Dit vraagt echter ook heel veel van ouders, je gaat dan namelijk met een monitor naar huis. De artsen blijven met Victor en Annemieke in gesprek over wat de juiste koers is. Bij mijn vertrek krijg ik een hele dikke knuffel van Annemieke, wat hebben jullie toch een kracht nodig om elke dag naar het ziekenhuis te gaan, om ze daar weer onder de zorg van de verpleging te moeten achterlaten.

Ik wens Annemieke en Victor, heel veel kracht en liefde toe in de tijd die er voor hen aankomt. En dat zij een warme kring om hen heen hebben die deze zorgen met hen kunnen delen. Ik spreek nu uit, dat ik hen graag nog een zou willen ontmoeten, en doe hun nu de belofte, als zij met Liam en Charlie naar huis mogen, ik er graag bij ben om dit bijzondere moment voor hen te fotograferen!

Ligt jullie kindje in het ziekenhuis en wil jij ook graag mooie foto’s? Lees dan de informatie op de pagina over ziekenhuisreportages.

Liefs Marjolijn