De broertjes van Jessie* en Tess*

De broertjes van Jessie* en Tess*

Wat een geluk!

Na het grote verdriet van 2 veel te vroeg geboren meisjes Jessie en Tess, in februari 2017 (zie blog) mag ik jullie vertellen dat er twee prachtige jongetjes zijn geboren in dit liefdevolle gezin, Julian en Jesse werden geboren op 26 juni 2018. Ook zij zijn te vroeg geboren, met een zwangerschapstermijn van 26 weken en 2 dagen. Ik vertel jullie het verhaal tot nu toe, deze blog zal ik in delen schrijven, tot ik het mag delen. Ik heb met Maaike en Ramon afgesproken, de blog pas te plaatsten als zij er aan toe zijn.

Hoe het begon…

Na de geboorte van de meiden, heb ik contact gehouden met Maaike en van een klant werd het een vriendinnetje, we hebben door de vroeggeboorte van hun meiden zoveel samen gedeeld, dat we een band gekregen hebben. Ik was aan het fotograferen bij een goede vriendin van Maaike, ik was bezig met het maken van de newborn reportage van Charlotte (lees ook haar geboorteblog hier). Tijdens deze reportage kwam Maaike ook op bezoek, fijn om elkaar weer even te zien en te spreken. Bijna aan het eind van mijn bezoek, moest Maaike me nog wat vertellen. De tranen sprongen meteen in mijn ogen… Maaike had heel mooi nieuws, ze was weer zwanger. Wat bijzonder om zo vroeg al weer mee te mogen leven. Ze was nog maar kort zwanger, maar wilde het heel graag delen. De weken die volgde werd ik via de Messenger van Facebook op de hoogte gehouden. En al gauw kreeg ik een echofoto te zien, met niet 1 maar met 2 vruchtjes. Oh wat was dit bijzonder, weer in verwachting van een tweeling, mooi maar ook weer heel spannend.

Na weer een paar weken, kreeg ik te horen dat het 2 jongetjes zijn. We hebben regelmatig online contact, tussendoor zijn we nog een keertje wezen lunchen. We hadden het natuurlijk allang over gehad dat ik de geboorte weer mocht fotograferen. Alleen rond 24 weken kwam Maaike thuis te zitten ze moest volledig bank rust houden. Daarom ben ik in de week die daarop volgende bij haar thuis een zwangerschapsreportage gaan maken, bij haar vorige zwangerschap was hier helemaal geen mogelijkheid voor en gezien de geschiedenis, wisten we beide dat we niet lang moesten wachten om haar mooie buikje vast te leggen.

Een week later kreeg ik een verontrustende app, 24 juni 2018 zondag was Maaike opgenomen in het ziekenhuis, 1 vlies was gebroken, ze kreeg wee- remmers en een prik voor longrijping voor de jongens. Oh hemel ging er door mij heen…. Als dit maar goed gaat…. Daarbij kwam ook dat ik 2 dagen later zou ik mijn werk neerleggen, omdat ik een operatie moest ondergaan, ik wilde zo graag dat dit niet ging gebeuren…. Ik maakte me serieus veel zorgen… ik wilde wel positief denken, maar had niet het idee dat dit nog heel lang zou duren voor de jongens geboren gingen worden. Maandagavond heb ik contact met Maaike, ze beloofde mij dat ze niet zou bevallen tot minstens een week na mijn eigen operatie.

26-06-2018 Dinsdagmiddag ontvang ik een app van Ramon.

“Vanochtend zijn onze jongens Julian (890 gr) en Jesse (960gr) geboren! We zijn mega trots op ze, beide jongens ademen zelfstandig en liggen op de kinder ic, ze worden wel allebei heel goed in de gaten gehouden! Julian is via de natuurlijke weg geboren om 06,16 uur en Jesse kwam via een keizersnede om 7,01uur. Het gaat goed met Maaike, nu eerst even bijkomen! Heel veel liefs <3 <3”

 Jullie kunnen je voorstellen dat ik op dat moment volledig sprakeloos was…. Hoe dan…. ging er door me heen en waarom zo vroeg… maar ook dacht ik de jongens zijn er, en het gaat goed met ze. Het enige wat ik dacht, ik moet NU naar het ziekenhuis…. Maar zitten ze daar op te wachten… ik stuurde dit naar de groepsapp : Joh  En daarna: Ik had kunnen komen (hier doelde ik op, dat ik nog niet voor operatie weg was, dat ze me hadden mogen bellen) En daarna: Gefeliciteerd lieve schatten

 Aan mijn reacties kunnen jullie lezen, dat ik niet goed wist wat ik moest vinden en doen. Flabbercasted (schrijf je dat zo?) Ik voelde alleen heel sterk ik moet naar het ziekenhuis, deze momenten zijn zo belangrijk voor Maaike en Ramon, ik moet…..  Maar Ramon eindigde zijn app met nu eerst bijkomen…. Dus wat moest ik doen. Ik stuurde een app iets later: Zal ik even komen met camera? Momentjes van jullie vastleggen?

 Maar wachten op antwoord deed ik niet, niet veel later kreeg ik een app van de vriendin van Maaike, die hetzelfde idee had als ik, ik moest echt naar het ziekenhuis, Maaike en Ramon zouden dat willen. Ik wachtte dus niet op antwoord, regelde oppas voor de kinderen en sprong in de auto. In het ziekenhuis aangekomen kwam ik er achter dat Maaike nog een lange tijd op haar kamer moest wachten voor ze weer naar haar jongens mocht, in deze tijd werd ik volledig bijgepraat. Maaike vond het fijn dat ik gekomen was.

Maaike had in de ochtend Ramon gebeld, die sliep niet in het ziekenhuis, met de vraag of hij naar het ziekenhuis wilde komen, omdat het rommelde. Hij was nog maar net in het ziekenhuis en bleek Maaike met de controle al op 9 cm te zitten zelf dacht ze dat ze een CTG zou krijgen maar binnen echt een hele korte tijd werd Julian geboren, het was een groot geluk dat Ramon erbij was. Na de geboorte van Julian bleek vrij snel dat Jesse niet natuurlijk geboren kon worden, omdat hij er niet goed voor lag. Binnen en poep en een zucht lag ze op de OK en werd Jesse geboren via een keizersnede. Beide jongens werden meteen door de kinderarts overgenomen en meegenomen naar de NICU. En daar waren ze op het moment dat ik in het ziekenhuis aankwam met hen bezig. Voor hun leeftijd in weken zwangerschap zag het er gunstig uit. Ze hadden een mooie gewicht, deden het meteen goed. Wel moesten er allerlei slangetjes aangesloten worden. Een infuusje, een sonde en een aantal lijntjes naar alle apparaten om ze goed in de gaten te kunnen houden.

Ik was trouwens niet de enige die aanwezig was, Maaike haar vader, woonachtig in Groningen zou die dag bij zijn dochter op bezoek komen en viel een soort van met zijn neus in de boter, hij was er dus net na de geboorte. En kon daardoor ook in de middag mee om zijn kleinszoons te bekijken. Voor we naar Julian en Jesse konden werden we volledig ingelicht door de verantwoordelijk arts, die de beide jongens onder haar verantwoordelijk had gekregen. We kregen alle ins en outs te horen van prematuren van deze leeftijd. Tijdens deze informatie bleek dat Julian die middag even was gestopt met ademhalen, ze vertelde dit heel rustig, maar Maaike was meteen even afwezig met haar gedachte, vertelde ze dit echt? Was Julian gestopt met ademen… Door de reactie van de arts bleek dat prematuren dit vaker hebben en dat het medische team dit dus niet heel gek vinden. Julian had het zwaar gekregen en kreeg nu ondersteuning voor zijn ademhaling. Wat later bleek ook Jesse voor zijn ademhaling hulp nodig te hebben.

Wat kregen ze toch een hoop informatie in 1 keer, door mijn werk voor Earlybirds ( zie link voor meer informatie) kom ik vaker op de NICU en fotografeer ik vaker prematuur geboren kinderen. En hoor ik over de rollercoaster waar de ouders in zitten… maar nu zat ik met hen in deze rollercoaster, de arts vertelde heel veel, de verwachtingen, wat er allemaal kan gebeuren, wat wel normaal is, gezien hun leeftijd. Kort gezegd, het is elke dag aankijken hoe het gaat en zijn er nog best wat dippen te verwachten. Kortom een hele spannende tijd, met een hoop zorgen.

Na dit indrukwekkende gesprek mochten we naar de afdeling. Maaike mocht met haar bed naar de NICU, en daar lagen de mannetjes. Ieniminie. Ik heb ze zo klein echt vaker gezien, maar als je de kinderen kent en de ouders kent, echt dan is het echt heel anders.

Een week en 1 dag later, ik was zelf ondertussen geopereerd, maar herstelde heel goed. Kwam ik weer bij Maaike en Ramon en Julian en Jesse kijken, wat een trotse papa en mama zag ik daar. Ze waren heel rustig en heel liefdevol begonnen ze aan de verzorging. Eerst werd Julian verschoond en daarna Jesse. Kijk naar de foto’s veel meer tekst hebben ze niet nodig.

We zijn twee weken verder, ik kon het niet laten, en ben weer even bij mijn kleine vriendjes geweest, eventjes maar, in een vrij uurtje. Ik ben zo trots op mama Maaike en papa Ramon, ze worden geleefd, maar ze zijn zo sterk en doen het zo goed! Vandaag wist ik eindelijk wie, wie was. Ik heb gezien dat Julian, lichte haartjes heeft ( van die kleine donshaartjes op zijn lijfje. Jullllllian, llllichte haartjes. Jesse heeft echt donkere haartjes, dit kan ik onthouden. Voor ik de NICU op kwam sprak een verpleegkundige mij even kort aan, voor wie kom je vandaag vroeg zij, ervan uitgaande dat ik voor Earlybirds op pad was, maar ik zei trots, ik kom voor mijn kleine vriendjes.

Mijn kleine vriendjes zijn vier weken oud, en voor het eerst krijg ik iets meer van hun gezichtjes te zien. De zuurstof krijgen ze nu via een neusflow en daardoor zie ik hen ook echt. En de mutsjes zijn af. Wat een verschil!

Vooral deze foto’s doet mij heel veel. Omdat 22 februari 2017 ook in mijn hart gegraveerd staat!

Wat ben ik trots op Maaike, hoe zij elke dag in het ziekenhuis de verzorging voor 2 minimannetjes op zich neemt. Ramon moet natuurlijk weer werken, hij komt zoveel hij kan ook. Vier weken alweer en wat doen ze het zo goed, alle dingen die erbij konden horen volgens het eerste gesprek na de geboorte met de arts, ze hebben niets van al dat door hoeven maken. Vanaf het begin doen ze het zo goed. Vanaf heden mogen ze van de IC naar de High care, alleen dit al is zo’n grote stap! Het zal nog weken duren voor deze kanjers naar huis mogen, ze moeten nu vooral groeien.

Maaike heeft een ketting om met de Letters T en J en zowel Julian als Jesse legt tijdens het buidellen, steeds zijn handje op de letters. Zij zullen voor altijd engeltjes hebben die over hen waakt.

Lees verder in de volgende blog over Julian en Jesse

Lieve Maaike en Lieve Ramon, bedankt dat ik met jullie dit mag ervaren.

Ik zal nog heel veel bezoekjes komen brengen en foto’s maken en meegenieten van jullie mannetjes. Wens jullie heel veel geluk, liefde en mooie momenten samen met Julian en Jesse, met in liefdevolle herinnering Jessie en Tess.

Willen jullie Ramon en Maaike gelukwensen? Zij lezen alle reacties!