En toen werd het spoed..

…..van natuurlijk ingeleide bevalling naar spoedkeizersnede in 9 minuten. Een pittige blog, met een goede afloop. The day after…. Bijkomen dat moet ik…

Het is vandaag 4 maart 2019, ik kom net terug uit het ziekenhuis, ik had behoefte om Marjolein nog even te zien. Gisteren 3 Maart werd haar 3^de dochter geboren, maar alles behalve hoe we het vooraf bedacht hadden.

Hoe het begon..

Een paar maanden geleden had ik met Marjolein afgesproken, we deden vaker even een theetje of koffietje, we zijn collega’s via Stichting Earlybirds, en fotografeerde samen al eens een bruiloft. Ik wist van Marjolein haar grote wens om nog een kindje te krijgen.  En tijdens onze afspraak vertelde zij mij het heugelijke nieuws,  ze was weer zwanger.

Heel verdrietig, zij en haar man verloren hun eerste dochter Marlin* (2015) na een zwangerschap van 37,5 week. Zij werd stil geboren.  Hun 2^de dochter Hailey (nu bijna 3) werd om die reden met 36 weken zwanger via een ingeleide bevalling geboren. En ook hun 3^de dochter zou via een ingeleide natuurlijk bevalling geboren worden.  Jullie zullen begrijpen dat deze dag voor Marjolein en Dave extra spannend was met in gedachte hun lieve Marlin*

Marjolein wilde graag een geboortefotograaf, Dave was daar niet zo van, maar voor Marjolein vond hij het dan toch goed. Ik had Dave ook al vaker ontmoet, we hebben voor de geplande inleid datum nog even een afspraak, want we moesten wat dingen duidelijk bespreken. Zijn er dingen die ze liever niet gefotografeerd hebben, blijft ik fotograferen als er iets niet goed gaat. Dit 3^de kindje zou geboren worden met 36 weken zwangerschap, het zou kunnen dat ze naar de Medium care moest, we spraken af, dat ik als het mogelijk was, met de baby mee zou gaan. Om alles vast te leggen van de kleine. We gaan er vanuit dat alles goed gaat, maar het is fijn even alles duidelijk te hebben.

Omdat Marjolein al met 36 weken wordt ingeleid, sta ik niet op wacht, ik ben de week voor de inleid datum nog even op vakantie, heerlijk even uitwaaien op Ameland. Vrijdag kwam ik thuis en zondags zou ik een geboorte fotograferen. Altijd een gezonde spanning. Dave Marjolein en ik hebben een appgroepje aangemaakt, ik stuur zaterdagavond nog even een berichtje. Vraag aan Marjolein hoe het gaat. Ze schrijft terug dat het ziekenhuis redelijk vol is, en dat er wat onzekerheden zijn, i.v.m. drukte op de verloskamers en op de medium care. Een extra spanning waar je natuurlijk niet op zit te wachten. Het wordt afwachten de volgende ochtend moeten ze eerst bellen of er plek is.

De geboorte

Gelukkig is er  03/03/19 plek en mogen zij zich om 8.00uur melden in het WKZ.  De hele dag verloopt met appjes over en weer. De dag voor Marjolein begint met een CTG, de baby zit nog hoog is nog niet ingedaald,  alles is wel al lekker zacht, een pilletje wordt ingebracht. Deze doet zijn werk, gedurende ochtend krijgt Marjolein al wat harde buiken, het is nog goed te doen, maar er is zeker wat gaande. Om 14.00uur zouden ze verder beoordelen.

In de ochtend heeft Marjolein nog geen ontsluiting, denkt zij.  Om 13.20 ligt Marjolein ter controle weer aan het CTG. De harde buiken gaan op weeën lijken, maar volgens Marjolein nog wel te doen.  Ik  app haar dat ik benieuwd ben of ze ook ontsluit. Marjolein denkt het gevoelt te hebben van wel, maar we moeten natuurlijk gewoon afwachten.  Dan blijft het een tijdje stil op de app, ik werk wat op mijn Mac, mijn man en de kinderen zijn bij mijn schoonouders en eten daar een hapje mee, altijd fijn als je daar geen rekening mee hoeft te houden, je weet als geboortefotograaf nooit hoe het loopt natuurlijk.  Om 15.45 stuur ik zelf een berichtje, ben toch wat ongeduldig ;) met de vraag. Nog een update?  Dave antwoord. ( Dit is voor mij altijd een teken dat de moeders misschien langzaam in een bubbel raken, dan nemen de vaders het altijd over).

Dave: Je mag komen.

3 cm

Ik: Vliezen gebroken?

Dave: Krijgt zo een ruggenprik, daarna breken ze de vliezen.

Omdat Marjolein bij de geboorte van Hailey snel ging bevallen na het breken van de vliezen hebben we afgesproken dat ik dan ook zou komen. Dus ik stap in de auto en met 30 minuten ben ik ook in het WKZ.

Aangekomen in het ziekenhuis loop ik naar Kamer 6, voor Marjolein was dit een mooie herinnering, want in deze kamer werd ook Hailey geboren. Er was net wisseling van personeel geweest.  De ruggenprik was nog niet gezet, omdat de anesthesist met spoed was opgeroepen. Marjolein vertrouwde wel op haar eigen kracht, en kon de weeën goed aan. Ze zou het nog even op eigen krachten doen. Ze was er rustig onder. Het was niet heel druk in het WKZ op het moment, dat was fijn, daardoor was er veel tijd en aandacht voor Marjolein, en met de toch opgelopen spanning was dat erg prettig.

Om 18.00uur werd Marjolein weer getoucheerd. Op dat moment zit zij op 6 centimeter en worden in overleg de vliezen gebroken. De weeën veranderden, ze werden sterker, wat Marjolein wat angstig maakte, gaat alles wel goed, kan dit geen kwaad voor de baby? Er spookte zoveel vragen door haar hoofd. Gelukkig kon de verloskundige bij haar blijven na het breken van de vliezen. Marjolein was druk met drinken van water en het eten van ijsklontjes, waardoor zij ook een paar keer naar de WC moest. Dit alles vond Marjolein wel spannend. Kon zij nog wel gaan zitten, kon ze niet op de wc de baby verliezen. De lieve schat een hoofd vol zorgen. Kon je maar wat voor haar doen. De verloskundige voelde haar gelukkig goed aan.

Zij kon Marjolein op haar gemak stellen. En tussendoor een kippenballon maken voor Hailey, De dochter van Marjolein en Dave was samen met opa Bob ook op de verloskamer, zij mocht haar zusje geboren zien worden. Ze wist precies wat er ging gebeuren. Mama zou wat pijn hebben, en de baby uitpoepen, en dan zou ze haar zusje zien.  Tussen de weeën door was zij met opa een ijsje wezen halen.  Af en toe liepen zij even op de gang en dan kwamen zij weer terug. Tijdens een van deze wandelingetjes zou er om 19,00uur weer even getoucheerd worden.

 

Tijdens het toucheren sloeg de sfeer om. De verloskundige bleef heel rustig maar zetten wel de nood-bel aan, ze legde rustig aan Marjolein uit wat eraan de hand was, en dat ze niet in paniek hoefde te raken, dat de baby het heel goed deed, dat was te zien op de monitor.  ik gok dat er 5 man extra personeel binnen kwam snellen, die zij allemaal aanstuurde.

Wat was er aan de hand? Tijdens het toucheren voelde zij dat de navelstreng naar buiten kwam. Zij moest het hoofdje terug duwen, en het kindje moest direct op de OK gehaald worden door middel van een keizersnede. De blaas van Marjolein werd gevuld, zodat de baby niet verder kon zakken. En een batterij aan personeel was van alles en nog wat aan het doen…. Ik deed een stap naar achter en keek… even was ik verstijfd…. Echt gebeurde dit nu,? Bij Marjolein? Die al zoveel had meegemaakt? Ik had even een helder moment en vroeg aan een van de personeelsleden of ik mee mocht op de OK, maar tegelijk regelde de verloskundige die met Marjolein bezig was dit ook,  ik hoorde haar zeggen, zeg dat er een geboortefotograaf is, ga vragen of ze mee mag.  Ze zetten iedereen aan het werk, stelde Marjolein gerust. Had alles op een rijtje. Diep, diep respect voor verloskundige M! Heel snel kwam er antwoord, ik mocht mee naar de OK, Dave en ik liepen mee vlak achter het bed naar de Ok, daar snel in een pak gehesen naar de OK, aangekomen stond ik nog wel te trillen… een schietgebedje. M. nog steeds op het bed van Marjolein om het hoofdje terug te duwen, wat een topvrouw is dit! Marjolein werd onder al gehele narcose gebracht, heel snel daarna kon M. het bed verlaten en werd de keizersnede uitgevoerd. Van het verlaten van de verloskamer, tot het geboren zijn van Beau Eloise zat precies 9 minuten.

 

Ik hield mijn adem in, zo kon ik het beter horen, en ja. Daar was het, een klein huiltje… Ik begin nog net niet te huilen, maar pfffff…. ik kon wel weer ademhalen. Snel daarna werd zij meegenomen naar de kamer naast de Ok, om door de kinderarts nagekeken te worden. Ze deed het heel erg goed. En hoefde niet naar de medium care, en ook tijdens de weeën en tijdens de keizersnede heeft zij het constant goed gehad. Wat een opluchting. Wat heb ik het te doen met Marjolein, volledig onder narcose. Wat zijn deze foto’s belangrijk…… Ik leg alles vast, de controle, eerste keer op de borst bij papa. Het ritje in de couveuse. Alles om het te kunnen vertellen aan Marjolein. Niet veel later mochten we weer naar de uitslaapkamer, ze was wakker.

Wakker was ze, een soort van, maar Marjolein, lieve schat wat was je in de war. Zo begrijpelijk nog half verduft van de narcose begreep je niet wat er was gebeurd, en durfde niet te geloven dat jullie meisje gezond geboren was. Dave heeft je heel wat keren verteld wat er gebeurd was, maar door de narcose en de morfine ging er veel langs je heen. Ook hier heb ik alles voor je gefotografeerd. De eerste keer aan de borst. Je eerste kusje. Het even naar haar kijken. Wat vond je het onwerkelijk, was dit echt jouw kindje? Hoe kon dat dan, was alles wat je uitbracht. Gelukkig werd je na verloop van tijd wat helderder. Nog vond je het moeilijk te begrijpen. We mochten terug naar de verloskamer. Daar heeft Dave nogmaals alles verteld. Beetje bij beetje kwam het bij je binnen. Wat was je bang om ook dit meisje te verliezen.  Na een korte tijd heeft Dave, Hailey gehaald, zodat ze haar zusje kon zien. En wat was ze meteen lief voor haar. Een klein kusje een aaitje. Mama een kusje en papa een kusje. Nog even met opa bij de baby kijken, en toen ging ze naar huis. Wat een dag ook voor deze kleine grote zus. Gelukkig was zij met opa op de gang toen de noodsprong gemaakt werd. En heeft zij er niets van mee gekregen.

Terug naar 4 Maart, vandaag nu ik deze blog schrijf besef ik mij dat dit heftig is. Geboortes fotograferen is een tak die heel veel collega’s er even bij willen doen. Ik zeg al veel langer, het is niet alleen maar leuk, het is ook heftig, en onverwachts kan er van alles gebeuren. Ik ben heel blij dat ik al veel vaker op de OK gefotografeerd had, waardoor ik precies de regels van het ziekenhuis wist, en dat de beelden voor mij niet vreemd waren. Want met minder ervaring was dit echt niet te doen geweest.

Ik heb de hele ochtend de beelden zitten bewerken, om Marjolein al wat foto’s te kunnen sturen, via whatsapp heb ik even contact, vraag hoe het met haar gaat.  Na het sturen van de eerste foto’s stuurde zij dit:

” *snik.. echt zo geen spijt van dat ik je heb gevraagd! Oh Marjolijn! Je moest is weten hoe dankbaar ik je ben!”

En toen voelde ik de behoefte om haar even te zien, ik ben in de auto gestapt om even een knuffel te brengen, want ik ben ook maar gewoon een mens, en heb ook een lijf vol gevoel. Zo fijn om elkaar even te zien, even onze verhalen te vertellen. En te zien dat alles goed gaat met Beau en Marjolein. En Dave natuurlijk!!

Heel veel geluk met jullie mooie meiden!

Liefs Marjolijn

PS: Dit verhaal is verteld, en de foto’s gedeeld met toestemming van de ouders. Ik had graag de naam van de verloskundige genoemd (dit verdiend ze namelijk echt), maar heb haar na de keizersnede nog niet gesproken, om hier toestemming voor te krijgen.

 

Meer informatie…

Maak meteen een afspraak voor een vrijblijvende kennismaking!