Een achtbaan van emoties.
Voor Stichting Earlybirds fotografeerde ik Dina en Younes.
Ik heb gevraagd of de mama van Dina en Younes haar verhaal zelf wilde vertellen. Zij wilde dit en vindt de foto’s op de website van de kinderen goed, maar liever niet van haar en haar man, daarom ook een verzoek, als je hen kent, om ze niet te taggen op Facebook of iets dergelijks.
Hun verhaal:
Met 26 weken zwangerschap ben ik naar het W.K.Z. (Utrecht) gegaan omdat ik last had van hele lichte krampen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat ik 3 cm ontsluiting had. Omdat er in het W.K.Z. geen plek was op de IC voor een tweeling ben ik met de ambulance naar Zwolle vervoerd. Na 10 dagen daar te hebben gelegen ben ik ontslagen, en met 3 cm ontsluiting en 2 baby’s in mijn buik naar huis gegaan. Eenmaal net thuis (Utrecht) aangekomen kreeg ik lichte krampen. Dat sloeg binnen enkele minuten over op hevige weeën en die kreeg ik om de 3 minuten. Ik belde het W.K.Z., zij stuurde een ambulance, kort daarna in het W.K.Z. aangekomen. Bleek dat ik bijna 9 cm ontsluiting had en het hoofdje van mijn dochter konden ze al voelen. Op 10 september ben ik van mijn dochter bevallen en 23 min later mijn zoon. Dat ging allemaal heel heftig en i.c.m. met enorm veel bloedverlies. 3 dagen later ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en toen begon mijn kraamzorg thuis. De 2de nacht werden wij gebeld met het nieuws dat het heel slecht ging met onze zoon en dat de artsen zich veel zorgen maakten. Wij hals over kop naar het ziekenhuis en daar begon de ergste rit van onze achtbaan waar we al net 2 weken in zaten. Mijn zoon had verschillende bacteriën opgelopen en infecties. Na 3 weken ging het wat beter met hem en toen kwamen er weer andere dingen bij. En dan gaat dat weer over. En dan denk je als ouders volgens mij kunnen we weer gerust ademhalen. En dan doe je dat net, dan krijg je weer te horen dat hij weer iets anders heeft. Inmiddels zijn we vanaf punt 1 alweer 10 weken verder en helaas is mijn zoontje nog steeds niet helemaal opgeknapt. Mijn dochter heeft godzijdank niets opgelopen en wat ben ik enorm trots op mijn 2 prachtige kanjers en hun blik, lach, aanraking is het mooiste wat er is en dat houdt mij tot op de dag van vandaag nog op de been. Veel liefs Laila.
Ik wens de papa en mama van deze kanjers nog heel veel kracht toe, in de tijd die zij nog doorbrengen in het ziekenhuis, en de zorgen die zij hebben rondom hun zoon.
