Earlybird tweeling

Ik was vandaag bij Liam en Charlie, geboren met 24,5 weken zwangerschap. Vandaag 2 weken oud.

Ik ben een tijdje bij hun geweest en maakte foto’s van beide jongens. Liam had een moeizame nacht gehad, en voor hem was het te zwaar om uit de couveuse te kunnen. Charlie kon wel even bij mama liggen. Onder toezicht van de verpleegkundige hebben we een mooie reportage kunnen maken.

Ik denk dat deze reportage goed uitbeeld waarvoor ik als vrijwilliger bij Stichting Earlybirds aan het werk ben. Het is zo’n moeilijke tijd voor de ouders, je kinderen te zien liggen in een glazen huisje. Je kan ze niet bij je nemen, ze moeten groeien, en sterker worden. Elke dag leef je met de zorgen en de vrees. Er zijn zorgen om de longetjes, die zijn bij vroeggeboorte nog niet goed ontwikkeld. In deze tijd van zorgen, geven wij de ouders een heel klein lichtpuntje, eventjes wat anders dan die zorgen, even gewoon een gezin mogen zijn, even de aandacht op de liefde.

Ik mag de foto’s op mijn website laten zien, omdat papa en mama van deze kleine kanjers het ook fijn vinden als er meer bekendheid komt voor vroeggeboorte, wat het inhoud, en wat het betekent voor de ouders. Elke dag is er 1. Als je een ouder met een kindje op de Nicu vraagt hoe het gaat, en zij zeggen dat het een goede dag is geweest, of een goede nacht, of dat het naar omstandigheden goed gaat, betekent dit niet dat het kindje die week naar huis mag. Als je geboren wordt met 25 weken zwangerschap. Dan is de verwachting dat je nog 15 weken ziekenhuis te gaan hebt.

Elke dag ligt er een infectie op de loer, elke dag moeten deze jongens vechten. En ja, als ze dat goed doen, dan maken ze kleine stapjes. Een dagje minder zuurstof toegediend krijgen is al een stap. 50 gram aangekomen is ook al heel bijzonder. Dit is voor de omgeving van ouders bijna niet te begrijpen. Net als het gevoel dat je elke dag je kinderen aan de zorg van de verpleging achter laat, en dat zijn allemaal toppers, echt waar, maar toch het voelt elke keer weer moeilijk. En deze ouders wonen niet ver, en gaan dus elke dag naar huis. Maar thuis in een leeg huis komen, met je kinderen op het schermpje van je mobiel, is echt niet zoals je het voorgesteld had. En natuurlijk zijn ze in hele goed handen. Maar toch.

Ik zie hoe de vader zijn handen op het lijfje legt, om een van zijn jongens even tot rust te brengen, we doen vandaag niets wat extra inspanning geeft, maar ook dan is het verschonen van een luiertje al vermoeiend. Je kinderen even een knuffel geven, dat gaat niet, je handen op hun lijfje leggen is voor deze baby’s genoeg. Even door het glas naar ze kijken. Even bij ze zijn… en dan weer naar huis….

Ik denk dat deze foto’s voor zich spreken. En ook tijdens deze reportage gaat de aandacht naar de liefde, die er altijd is! Meer weten over de fotoreportages van Stichting Earlybirds? Neem een kijkje op de website! www.stichtingearlybirds.nl