Fotografie Marjolijn de Graaf



Veel te vroeg

Veel te vroeg

Veel te vroeg…..

Waarschuwing deze blog bevat een intens verdrietig verhaal met een heftige foto!!

Het is 13 februari, ik heb een kennismakingsgesprek, met Maaike en Ramon. Ze zijn zwanger van een tweeling, meisjes, ze overwegen om de geboorte te laten fotograferen. Het is een prettig gesprek, we hebben het over de tweeling, de zwangerschap, hoe een bevalling kan verlopen, de what iffs worden ook besproken. De dag na dit gesprek krijg ik van Maaike een appje, de definitieve JA, ik mag hun bevalling fotograferen. Super leuk, mijn eerste tweeling bevalling.

22 februari 5.40uur , een appje in de vroege ochtend, Maaike is nu 22 weken zwanger. “Lieve Marjolijn, ik lig in het ziekenhuis sinds gister i.v.m. bloedverlies en weeën, mijn baarmoedermond staat open en het eerste kindje is al ver ingedaald….. Ik stop even met lezen, lees ik dit nou goed, ik begin opnieuw met lezen….. “ze willen nu afwachten wat de natuur doet, maar hele hele grote kans dat de tweeling geboren gaat worden met 22 weken en zal overlijden. We hebben ervoor gekozen, omdat we echt niet weten hoe dit verder gaat en hoe lang de natuur op zich laat wachten, we de bevalling samen te doen, maar ik wil je vragen of je toch een kleine reportage wilt maken als ze zijn overleden…… Ik begrijp dat ik misschien het uiterste van je vraag… maar ze begonnen hier over, heel mooi, Make a Memory, maar ik wil jou eerst vragen. We kunnen morgen contact hebben als je natuurlijk akkoord gaat, liefs en warme groet, Maaike en Ramon.”

 Poeh… wat ontzettend heftig en verdrietig… ik lees dit bericht in de ochtend en besluit om Maaike een berichtje te sturen. “ Hallo kan ik je bellen?” Gekke gedachten gaan door mijn hoofd, wat moet ik zeggen als ik Maaike aan de lijn krijg, goedemorgen? Het is helemaal geen goedemorgen… Ik bel en zeg alleen, hallo. Maaike neemt heel rustig het woord. Het is nu rustig met de weeën, we bepraten de mogelijkheden, ik sta voor Stichting Earlybirds op de Negenmaandenbeurs, dit is vervelend, we bespreken dit met elkaar. En we spreken af contact te houden. De hele dag op de beurs ben ik in gedachte bij Maaike, hoe zou het gaan?  Rond 18.00 uur stuur ik een berichtje, “ heb de hele dag aan jullie gedacht, hoe is de dag verlopen?”

Het was rustig gebleven, maar Maaike had wel het idee, dat er vanavond wat zou gebeuren. Ik ben onderweg van de Rai naar Tienhoven en ik krijg een appje, “kindje 1 is geboren, of ik nu naar het ziekenhuis wil komen”. Ik was nog onderweg, ik langs huis cameratas gepakt en door naar het  Diakonessenhuis in Utrecht. Wat zou ik aantreffen?  Zou ik het aankunnen? Hoeveel verdriet tref ik aan? ….  Zoveel gedachten…..  Ik belde onderweg nog even met een collega Cindy, helaas had zij dit allemaal al eens meegemaakt, ik zocht wat steun, zo fijn om collega’s te hebben, spreek met haar af, dat ik na de reportage mag bellen, dat voelt goed.

Ik meld mij bij de receptie, zij laten mij binnen. Een vriendin van Maaike doet open. Ik kom binnen zonder woorden. Geef Maaike een knuffel, gek misschien maar dat voelde op dat moment goed. Ramon lag met zijn dochters, hele kleine popjes op zijn borst op de bank. Maaike wordt opgehaald, zij moet nog naar de OK, helaas is de placenta niet helemaal geboren. Wij bleven achter, ik kreeg de “opdracht ” van Maaike om zoveel mogelijk te fotografen.

Dan pak ik mijn camera en ga aan de slag. Wat zijn ze klein, maar al helemaal af. Het kindje wat als eerste geboren werd had een wat donkerdere kleur dan haar zusje, daardoor kon ik ze goed uit elkaar houden. Zo bijzonder helemaal af, maar zo klein. En overleden. Hoe kan dit toch gebeuren, is mijn gedachte…. Na een uur of misschien langer komt Maaike terug van de OK en kreeg zij de meisjes op haar borst, zo ontzettend liefdevol en warm. Een aai en een kusje. Ramon moest nu toch echt even van de kamer af, even een frisse neus halen. Ik bleef met Maaike, met zoveel vragen, de keuzes die zij gekregen hebben, voor hun kindjes. Dingen waar nog helemaal niet over nagedacht was, willen jullie begraven, of cremeren, willen jullie een kistje of een mandje. Wat gebeurt er toch allemaal, deze mooie meisjes… Hun mooie dochters, wat waren ze mooi. Als Ramon terug is, maak ik nog meer foto’s de meisjes worden gewogen en worden samen in een omslagdoek gelegd. Ik maak nog wat foto’s van het gezin, met zijn viertjes….

En dan komt langzaam het besef en een snik…

Ik besluit om ze verder alleen te laten….

Jessie en Tess

22 februari 2017

Deze blog en foto zijn in overleg met Maaike en Ramon geplaatst. Laten jullie een berichtje achter voor de ouders van twee prachtige vlinderkindjes!

(veel icons worden als ? weergegeven, houdt daar rekening mee in je reactie)


Deze reactie kreeg ik na het lezen van de blog van Maaike:

We zijn Marjolijn meer dan dankbaar wat ze voor ons heeft betekent in de afgelopen maand. Ik ben door een collega ‘gevallen’ op de kunsten van Marjolijn haar fotografie. Ik vond dat zij in een foto zo pakkend de emoties tussen mensen kan vastleggen, dat raakte me.
In gesprek met elkaar voelde het direct goed, gelukkig zei ze ja op onze vraag om de meisjes te fotograferen.
Er is geen 1 foto geposeerd, ik heb haar geen enkele fotoklik horen maken.
Zo intens wat je met elkaar meemaakt, wij als jonge ouders, samen met de veel te vroeg geboren tweeling.
Marjolijn ging op vakantie die vrijdag de 24 ste, weet je wat er 25/2 bij ons op de deurmat lag? Een klein zorgvuldig uitgezocht foto album met 10 prachtige zwart wit fototjes van ons gezin, om aan onze dierbare te laten zien….. (ze zei dat ze een paar foto’s op zou sturen… niet dit unieke album….)
Na de vakantie hebben we met zijn drieen ons geboorteboek gemaakt! Wederom in alle rust en liefde, de tijd was aan ons!Lieve Marjolijn, jou foto’s hebben ons gezin vastgelegd, elke ‘klik’ die jij doet is mooi, uniek en met zoveel professie geschoten, daar zijn wij jou ontzettend dankbaar voor!

‘Je kan toveren’ ?

Liefs
Ramon, Maaike
Jessie* & Tess*

In juni 2018 kregen Ramon en Maaike opnieuw een tweeling, lees hier verder.


Wil je meer weten over de mogelijkheden voor een fotoreportage of werkwijze neem dan contact op!

  • Petra

    Heel veel sterkte papa en mama van Jessie en Tess. Wat een mooie meisjes…

  • Dinnie

    Voor altijd ?
    @Marjolein: wat een held ben jij! Zo waardevol, zo prachtig, zo dierbaar, zo mooi, zo warm!

  • Daan

    ?

  • Sanne veldhuijzen

    Wat een prachtige foto van twee hele mooie meisjes met hun liefdevolle ouders. Je kind (en in dit geval je kinderen) verliezen is het ergste wat er is. Er zijn geen woorden voor. Heel veel sterkte, liefde en kracht toegewenst lieve ouders.

    @marjolijn: wat moet dit weer moeilijk zijn geweest. De foto is prachtig.

  • Sandra Kloos

    Wat ontzettend verdrietig. Je hebt het erg mooi vastgelegd, een liefdevolle herinnering aan deze twee mooie kleine meisjes. Ik wens hun pappa en mamma erg veel sterkte en kracht.

  • Tineke Giesbers

    Wow wat een verhaal en hoe bijzonder mooi vastgelegd! Pap en Mama van Tess en Jessie héél veel sterkte en dat de foto’s van Marjolijn een troost zijn in deze moeilijke tijd!

  • Sabrina

    Geen woorden voor!

    Heel veel sterkte voor allemaal, wat een mooie en bijzondere foto, 2 hele mooie meisjes!!

  • Rietje

    Lieve ouders en Marjolein,

    Met een snik achter de pc lees ik je blog, Marjolein je bent een topper!
    Lieve ouders, wat een dierbare en mooie foto van jullie als gezin! heel veel sterkte met dit onwerkelijke en oneerlijke verdriet!

  • Gerjanneke

    Wat ontzettend verdrietig. Wel mooie foto zo samen. Sterkte met alles !

  • Hilda Stofmeel

    Te vroeg en veel te kort op aarde, maar van onschatbare waarde !

    Marjolein , ook jouw liefdevolle blog en foto’s zullen ook ontzettend waardevol zijn !

  • Het verhaal van de broertjes van Jessie* en Tess* - Fotografie Marjolijn de Graaf

    […] het grote verdriet van 2 veel te vroeg geboren meisjes Jessie en Tess, in februari 2017 (zie blog) mag ik jullie vertellen dat er twee prachtige jongetjes zijn geboren in dit liefdevolle gezin, […]

  • Julian en Jesse - Fotografie Marjolijn de Graaf

    […] begrip. Ik kende de verhalen en leefde echt wel met die ouders mee, maar deze ouders, de ouders van Jessie* en Tess* en Julian en Jesse deze ken ik, ik ken deze kinderen ik kon het nu zo dichtbij voelen, dat voor […]