Veel te vroeg

Veel te vroeg…..

Waarschuwing deze blog bevat een intens verdrietig verhaal met een heftige foto!!

Het is 13 februari, ik heb een kennismakingsgesprek, met Maaike en Ramon. Ze zijn zwanger van een tweeling, meisjes, ze overwegen om de geboorte te laten fotograferen. Het is een prettig gesprek, we hebben het over de tweeling, de zwangerschap, hoe een bevalling kan verlopen, de what iffs worden ook besproken. De dag na dit gesprek krijg ik van Maaike een appje, de definitieve JA, ik mag hun bevalling fotograferen. Super leuk, mijn eerste tweeling bevalling.

22 februari 5.40uur , een appje in de vroege ochtend, Maaike is nu 22 weken zwanger. “Lieve Marjolijn, ik lig in het ziekenhuis sinds gister i.v.m. bloedverlies en weeën, mijn baarmoedermond staat open en het eerste kindje is al ver ingedaald….. Ik stop even met lezen, lees ik dit nou goed, ik begin opnieuw met lezen….. “ze willen nu afwachten wat de natuur doet, maar hele hele grote kans dat de tweeling geboren gaat worden met 22 weken en zal overlijden. We hebben ervoor gekozen, omdat we echt niet weten hoe dit verder gaat en hoe lang de natuur op zich laat wachten, we de bevalling samen te doen, maar ik wil je vragen of je toch een kleine reportage wilt maken als ze zijn overleden…… Ik begrijp dat ik misschien het uiterste van je vraag… maar ze begonnen hier over, heel mooi, Make a Memory, maar ik wil jou eerst vragen. We kunnen morgen contact hebben als je natuurlijk akkoord gaat, liefs en warme groet, Maaike en Ramon.”

 Poeh… wat ontzettend heftig en verdrietig… ik lees dit bericht in de ochtend en besluit om Maaike een berichtje te sturen. “ Hallo kan ik je bellen?” Gekke gedachten gaan door mijn hoofd, wat moet ik zeggen als ik Maaike aan de lijn krijg, goedemorgen? Het is helemaal geen goedemorgen… Ik bel en zeg alleen, hallo. Maaike neemt heel rustig het woord. Het is nu rustig met de weeën, we bepraten de mogelijkheden, ik sta voor Stichting Earlybirds op de Negenmaandenbeurs, dit is vervelend, we bespreken dit met elkaar. En we spreken af contact te houden. De hele dag op de beurs ben ik in gedachte bij Maaike, hoe zou het gaan?  Rond 18.00 uur stuur ik een berichtje, “ heb de hele dag aan jullie gedacht, hoe is de dag verlopen?”

Het was rustig gebleven, maar Maaike had wel het idee, dat er vanavond wat zou gebeuren. Ik ben onderweg van de Rai naar Tienhoven en ik krijg een appje, “kindje 1 is geboren, of ik nu naar het ziekenhuis wil komen”. Ik was nog onderweg, ik langs huis cameratas gepakt en door naar het  Diakonessenhuis in Utrecht. Wat zou ik aantreffen?  Zou ik het aankunnen? Hoeveel verdriet tref ik aan? ….  Zoveel gedachten…..  Ik belde onderweg nog even met een collega Cindy, helaas had zij dit allemaal al eens meegemaakt, ik zocht wat steun, zo fijn om collega’s te hebben, spreek met haar af, dat ik na de reportage mag bellen, dat voelt goed.

Ik meld mij bij de receptie, zij laten mij binnen. Een vriendin van Maaike doet open. Ik kom binnen zonder woorden. Geef Maaike een knuffel, gek misschien maar dat voelde op dat moment goed. Ramon lag met zijn dochters, hele kleine popjes op zijn borst op de bank. Maaike wordt opgehaald, zij moet nog naar de OK, helaas is de placenta niet helemaal geboren. Wij bleven achter, ik kreeg de “opdracht ” van Maaike om zoveel mogelijk te fotografen.

Dan pak ik mijn camera en ga aan de slag. Wat zijn ze klein, maar al helemaal af. Het kindje wat als eerste geboren werd had een wat donkerdere kleur dan haar zusje, daardoor kon ik ze goed uit elkaar houden. Zo bijzonder helemaal af, maar zo klein. En overleden. Hoe kan dit toch gebeuren, is mijn gedachte…. Na een uur of misschien langer komt Maaike terug van de OK en kreeg zij de meisjes op haar borst, zo ontzettend liefdevol en warm. Een aai en een kusje. Ramon moest nu toch echt even van de kamer af, even een frisse neus halen. Ik bleef met Maaike, met zoveel vragen, de keuzes die zij gekregen hebben, voor hun kindjes. Dingen waar nog helemaal niet over nagedacht was, willen jullie begraven, of cremeren, willen jullie een kistje of een mandje. Wat gebeurt er toch allemaal, deze mooie meisjes… Hun mooie dochters, wat waren ze mooi. Als Ramon terug is, maak ik nog meer foto’s de meisjes worden gewogen en worden samen in een omslagdoek gelegd. Ik maak nog wat foto’s van het gezin, met zijn viertjes….

En dan komt langzaam het besef en een snik…

Ik besluit om ze verder alleen te laten….

Jessie en Tess

22 februari 2017

Deze blog en foto zijn in overleg met Maaike en Ramon geplaatst. Laten jullie een berichtje achter voor de ouders van twee prachtige vlinderkindjes!

(veel icons worden als ? weergegeven, houdt daar rekening mee in je reactie)

Deze reactie kreeg ik na het lezen van de blog van Maaike:

In juni 2018 kregen Ramon en Maaike opnieuw een tweeling, lees hier verder.

Wil je meer weten over de mogelijkheden voor een fotoreportage of werkwijze neem dan contact op!